Het HLZ in New York

Het HLZ in New York

Het UN-HLZ team van 8 betrokken leerlingen en 2 begeleidende docenten is zondagochtend teruggekeerd op aarde in de vorm van Nederlandse bodem na een intergalactisch bezoek aan planeet New York en de algemene vergaderzaal van de Verenigde Naties.

Wij waren uitgenodigd door de leerlingen van de United Nations International School om mee te denken en praten over de watercrisis met als doel meer bewustzijn te helpen creëren omtrent dit probleem om uiteindelijk tot oplossingen te komen.

Het goede nieuws bleek, volgens de verschillende sprekers, dat de crisis financieel en technologisch oplosbaar is. In tegenstelling tot klimaatproblemen is veel waterproblematiek eerder lokaal dan globaal van aard en daardoor kleinschaliger en specifieker benaderbaar. Daaraan kleeft wel het nadeel dat water vaak inzet is van soms weerbarstige lokale politieke verhoudingen.

Het oplezen van alle titels, ere doctoraten en publicaties van elke spreker duurde langer dan een gemiddelde havo 4 presentatie van twee personen, dus deze water experts wisten wel waarover ze spraken, wilde dat zeggen. Helaas gold dat niet ook voor alle leerlingen.

Naast mij zat een Chinese jongen van UNIS, zoon van vertalers bij de VN, die de watercrisis benaderde als een lange zit waar zijn telefoon hem doorheen heeft gesleept. Naast hem zaten twee Japanse kinderen uit Fukushima, aan wie je niet hoeft uit te leggen wat een water crisis is, te knikkebollen van de jetlag en het staccato oplepelen van ‘statistical correlations between driving and mitigating parameters on a variety of possible outcomes in relation tot he IPCC standards agreed upon by all treaty partners in the 2017 Paris Accord’, etc.

De betrokkenheid van veel leerlingen bleek niettemin groot en er werden veel en intelligente vragen gesteld, onder andere door onze eigen Jamila Koopman die een vraag stelde aan professor dokter Seth M. Siegel over, ja, water. Er werd ook vurig gedebatteerd en gestemd over de kwesties van grotere verantwoordelijkheid van geïndustrialiseerde landen voor duurzame ontwikkeling en dat klimaatmigratie de grootste bedreiging voor politiek stabiliteit gaat vormen.

De temperatuur van het debat werd nooit zo hoog als het overkoepelende onderwerp waarover we spraken, de opwarming van de aarde. De bijdragen waren ook nooit zo onzuiver als de Whitney Houston vertolking van ‘I will always love you’ (because it is my favourite song) van een leerling van The Bermuda International school tijdens de showcase voorafgaand aan de conferentie, bedoeld om je school of land te presenteren. De leerlingen waren wat dat betreft prachtige producten van internationale instellingen en samenwerking, beminnelijk, geïnteresseerd en welgemanierd.

Buiten was het bitterkoud, maar binnen in het UNIS gebouw werd op de afsluitende avond nog verhit gedanst en leek de crisis even heel ver weg. Dat de leerlingen met hun ervaring bij de VN  en de internationale conferentie iets gaan betekenen is de hoop die we hebben meegenomen van onze reis. Het is de bedoeling dat we daar op school ook alvast iets van gaan merken. Wij hebben als insteek gehad om vaker uitgenodigd te worden voor dit congres en om de Sustainable Development Goals van de VN structureler aandacht te geven. De reis is voorbij, maar het echte werk is pas begonnen!